Voor Walter eerst nog een stevige klim naar een afgelegen kloostertje alvorens met de afdaling te beginnen. Een prachtige plek waar je’ t gevoel krijgt de Himalaya’s te kunnen aanraken… getuige hiervan de foto’s. Nicole’s knieën laten een dergelijke klim en afdaling jammer genoeg niet toe. Bovendien beneemt de hoogte haar letterlijk de adem. Geen probleem… samen met Shankar, die onze rugzak draagt, zet zij de tocht naar beneden in. Een tocht die zich uitstrekt over 6 dagen… door prachtige natuur, kleine dorpjes waar kinderen met bolle, bruinrode wangen je verbaasd aankijken. Soms eentje die pal voor je komt staan en om een ballon of een pen vraagt… tja. Vele kinderen zijn mee aan het werken op de velden want de oogst (vooral gierst) moet binnengehaald worden (essentiëler dan naar school gaan). Vrouwen aan de slag met de dorsvlegels, weer anderen slepen materialen de berg op… van triplex- en golfplaten tot zelfs watertanks. Dit laatste is gelukkig aan de mannen besteed.
Tijdens onze tocht ontmoeten we Tashi, een 30-jarige boeddhistische non die als klein meisje door haar vader naar het klooster werd gebracht. Toen de trots van de familie… nu een jonge vrouw die met zoveel levensvragen worstelt. Zij laat ons door haar verhaal even meekijken hoe het er binnen de muren van een boeddhistisch klooster aan toe gaat… niet om echt vrolijk van te worden. Deze dag kunnen we even elkaars geschenk zijn… zij het voorrecht om open te kunnen praten en wij het voorrecht om te mogen delen in datgene wat haar nu in haar leven bezighoudt.
Tashi vertelt ons ook hoe de mani-wallen met boeddhistische inscripties, mantra’s en tekeningen bedoeld zijn om de dorpen te beschermen tegen de boze geesten. Het herinnert ons aan de verhalen van Bir Bahadur, eigenaar van een hotel in Samagaun vanwaar onze tocht naar beneden startte. Bij ons vertrek vraagt hij even tussendoor of we niet kunnen terugkomen naar zijn dorp meer bepaald bedoeld voor Walter om er trainingen te geven aan de leerkrachten. Ook op vlak van gezondheidszorg valt er nog heel wat te ondernemen. Ligt hier de volgende uitdaging?
Naarmate we korter in de buurt van onze eindbestemming komen, tooit het landschap zich in een echt subtropisch kleedje en laat de brandende zon ons puffen en zweten… ja zelfs bij het dalen.
En dan onze laatste dag…busreis van Arughat naar Benighat… bewust voor deze route gekozen omdat het een nieuwe weg is. De hoop dat het hotsenknotsengehalte tot een aanvaardbaar gehalte gereduceerd zou worden, blijkt ijdele hoop te zijn. Het is maar wat je een nieuwe weg noemt.
Na 2 uren rijden… stukken aan de bus… iets met de vering, dat is niet zo verwonderlijk. Iedereen de bus uit, de mannen kijken ijverig toe hoe de chauffeur en bijrijder het zaakje trachten op te knappen. Een scheef geplaatste krik zorgt ervoor dat deze op een zeker moment omver kiepert en de bus met een smak omlaag zakt…arme vering. Na 1 uur is alles hersteld en rammelt de bus met gepiep en gekraak de berg af.
Om een lang verhaal kort te maken… na 9 uren reizen zijn we eindelijk terug in Nalang alwaar we onze projecten bezoeken en begeleiden.
Ook al hebben we de top niet gehaald, we hebben er toch behoorlijk voor gezweet, gepuft, geklommen met verzuurde benen, gedaald met krakende knieën, gesakkerd bij gevaarlijke glijpartijen, levensgevaarlijke busreizen doorstaan. Maar het is in alle opzichten de moeite waard geweest en we zijn heel blij met de bereikte 4100 euro… hiervoor een warm dankjewel aan alle sponsors. Wie zich geroepen voelt om ons aan de beoogde 4500 euro te helpen… laat hij/zij zich door geen enkele berg tegenhouden.
Arko bhetaulaa (tot de volgende keer)
Walter en Nicole
[nggallery id=29]
Nicole en Walter
Wat een prachtige ervaring spijts tegensputterende gewrichten.De inspanning alleen verdient een handgeklap.Ben er zeker van dat jullie Nepal gaat missen.Geniet
van de ervaring en nog vele mooie dagen in Nepal en een stevige groet,
Monik
Dag Nicole,
Niet te geloven wat jullie ondertussen allemaal ondernomen hebben. Jullie hart ligt voor een groot stuk in Nepal en aan de hand van jullie reisverhalen kan ik dat goed begrijpen. Een wonderbaarlijk land, met lachende gezichten, al zijn de omstandigheden vaak hard en zwaar. Ik ben benieuwd naar wat er allemaal gaat volgen maar de verhalen en beelden spreken al voor zich. Graag wens ik jullie veel energie toe bij jullie volgende uitdagingen. Ons kerstkadootje onder onze boom gaat dit jaar naar Nepal Geeft. Bedankt voor jullie enthousiasme en inzet. Het maakt de wereld er absoluut een stukje beter van.
Tot een volgende keer.
Monique
Lieve Nicole (en beste Walter), wat een belevenis en wat een (fysieke) inspanning om die bergpas te beklimmen en de ‘premie’ te incasseren. Alhoewel jullie niet de pas hebben bereikt, spreekt toch veel voldoening uit je reisverslag en daar heeft de kennismaking met Tashi ongetwijfeld ook aan bijgedragen. Per saldo toch een hele mooie bijna €4.100 ingezameld voor dat mooie ICS-project. De mensen zullen er blij mee zijn en gezond(er) van worden en dat is (bijna) elke inspanning waard.
Ondertussen ligt er nog een vraag op de mat en wel van Rachana: zij liet mij weten in afwachting te zijn van jullie komst. Ik heb haar beloofd jullie daar (wellicht ten overvloede) aan te herinneren, maar bij deze.
De tijd vliegt, zoals altijd tijd lijkt te vliegen, want 3 december is alweer verrassend dichtbij. Nog een kleine 3 weken en jullie staan weer op Zaventem of Schiphol, anyway ergens op een in-de-buurt-vliegveld. En wij zien elkaar niet de 8ste december, dat is neem ik aan ook bij jullie aangekomen, maar in principe maandag de 15de.
Vooruit, lieve allebei, nog een goeie tijd in Nalang/Salang en ik kijk uit naar jullie volgende bericht, hartelijke groet Herman