Een weekje in Salang

Kamalabari is een dorpje in Salang van zo’n 250 inwoners, waarvan 2/3 uit Magar bestaat en de rest de zogenaamde low cast. Zij hebben daar een paar nogal actieve mensen die het dorp behoorlijk in beweging brengen. Één van hen is Ganesh Thapa Magar. Twee jaar geleden vroeg hij Nicole en mij of wij de bouw van een gemeenschapshuis wilde ondersteunen, een gekoesterde wens van verschillende groepen in het dorp. Na enig over en weer gemail over kosten,  de inbreng van de bevolking zelf, de organisatie besloten we het met hen aan te gaan. Al heel snel vonden we paar sponsoren die het hele project op zich wilden nemen. Wij blij, bewoners blij. Vorig jaar november waren we bij de eerste steenlegging. Bij de aardbeving van 25 april was het gebouw zo goed als klaar. De constructie was zo stevig dat er geen schade is geleden. Het gebouw kon zelfs  een tijdje dienst doen als noodopvang. Van groot belang is te melden dat de bewoners zelf bijna de helft van de kosten zelf hebben gedragen door alle benodigde stenen uit de rotsen te hakken en alle ongeschoolde arbeid gratis te verrichten,  zodat het gebouw ook echt hun gebouw is.

Voor de opening heb ik gesproken met het bestuur van de agrarische coöperatie, één van de deelnemende groepen. Plannen zijn besproken voor een verbetering van de inkomenspositie van alle dorpsbewoners: bodemonderzoek, onderzoek door een landbouwdeskundige naar betere productie mogelijkheden en producten zoals koffie, druiven en veehouderij, training en microkrediet met financiële hulp van onze kant. Ze hebben me toen maar meteen gebombardeerd tot Honorable Adviser van agrarische coöperatie Sidda Babba. Toch  mooi een tweede titel in de pocket maar vooral natuurlijk  een goed  begin.

Met de begeleiders van de kindergroep, Januka en Sumitra heb ik gekeken naar de mogelijkheden om deze groep wat meer te activeren: wekelijks programma met zang, dans, tekenen, Engelse conversaties. De meegenomen laptops met een hele waaier van kinderfiles komen zodoende goed van pas. Tot nu toe kwamen zij onregelmatig  bij elkaar tijdens de festivals en hopelijk gaat dat nu veranderen. Met de kleine financiële hulp om wat materiaal aan te schaffen waren ze erg blij.

Helaas, en dat betreur ik ten zeerste, heb ik niet kunnen spreken met de aama groep (de moeders)  en de jongerengroep vooral omdat Ganesh, mijn vertaler/begeleider, zich niet goed voelde. Met Januka heb ik afgesproken dat zij dit alsnog gaat doen, want ik zou graag zien dat de aama groep betrokken wordt bij de plannen besproken met agrarische coöperatie.

De opening

De opening was een nogal typisch Nepalees gebeuren: veel officieel gedoe, waarbij ik van hot naar haar werd gesleept, als een kerstboom versierd met tikka en mala, weinig zeggend lange speeches waar nauwelijks naar geluisterd wordt – als iedereen maar zijn zegje mag doen in volgorde van belangrijkheid- dansjes van kinderen die altijd enthousiast beginnen maar door de lengte van zo’n vijf à zes minuten en geringe variatie op het einde helemaal wegzakken. Toch sloeg op een gegeven moment de vlam in de pan en werd er uitbundig gezongen en gedanst door dolenthousiaste kinderen en opvallend veel volwassenen. Tenslotte deed iedereen zich te goed aan een dahl bhaat met kip, wat door velen echt als een traktatie gezien wordt. Zo te zien ging iedereen tevreden naar huis en was de slotconclusie van Ganesh helemaal juist: een goed begin is het halve werk.

Arubas

Ik heb een bezoek gebracht aan het dorpje Arubas dat zwaar getroffen werd door de aardbeving evenals het verderop gelegen Gauthali. Merkwaardig hoe de impact van de aardbeving zo van dorp tot dorp kan verschillen. In Kamalabari bijvoorbeeld staan alle huizen nog overeind, al zijn er overal breuken en scheuren en wordt het te gevaarlijk geacht om erin te slapen, maar wordt er overdag normaal in geleefd. Hoe anders in Arubas. Zwaar beschadigd of volledig in elkaar gestort met ernaast de tijdelijke verblijven van zinkplaten -deels door ons gesponsord- en andere met hout en plastic in elkaar geïmproviseerde optrekjes. Hier waren niet alleen de verschillen in tektoniek debet aan (dat wil zeggen dat verschillen in aardlagen verschillende gevolgen laten zien tijdens een beving) maar ook de armoede. De aardbeving heeft vooral de lagere armere kasten getroffen, gewoon omdat hun povere  huizen niet bestand waren tegen de beving. Vele mensen maakten ook een trieste en gelaten indruk.  Wat te doen als één van deze mensen op je af komt met de vraag of je kunt helpen met de wederopbouw van zijn huis. Een verwijzing naar de beloofde hulp van de overheid maakte weinig indruk.

Het is maar goed dat het door SVN en Mahamata gesponsorde Child Birth Center binnenkort operabel wordt zodat in ieder geval de geboorte van nieuwe bewoners in deze dorpen zonder complicaties kan verlopen.

Terug naar Kathmandu

De  dag na de opening daalde ik met Ganesh en Prem in de snikhete zon af naar de Trisuli rivier waarlangs de weg Pokhara-Kathmandu loopt. Zouden er bussen zijn? De situatie met de Indiase boycot en conflict met de Madhesi in het zuiden maken de transport toestand steeds nijpender. Naar Kathmandu was echter geen enkel probleem…  uit Kathmandu is het een gevecht, maar daarover een volgend blog wellicht meer.

Groetjes

Walter

[nggallery id=42]